ΓΙΑΤΙ Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ «ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ»
Ως «Βία» ορίζεται κάθε πράξη με τον σκοπό και την δυνατότητα της παρά την θέληση του επιβολής επί τρίτου.
Είναι λοιπόν φυσιολογικό και λογικό να μην υπάρχει αποδοχή της βίας σε μια κοινωνία/κοινωνικό σύνολο που στόχο έχει την Ελευθερία και την Αυτοδιάθεση κάθε ατόμου, κάτι το οποίο προϋποθέτει την μη ύπαρξη βίας από και προς όλους τους συμβαλλομένους και από και προς όλες τις δομές διοίκησης και τάξης.
Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό αλλά είναι παρά φύση είναι να αποδοκιμάζεται η βία μόνο όταν προέρχεται από εναντίωση σε πρόδηλα βίαιο και καταχρηστικό καθεστώς και όχι όταν προέρχεται από ένα τέτοιο καθεστώς. Τέτοια αποκορύφωση της παράνοιας υπήρξε κατά την διάρκεια της εξουσίας των Ναζί που αξίωσαν (και αξιώνουν ακόμα μέσω των απογόνων τους σε διάφορα Γερμανικά και άλλα συνεργαζόμενα με αυτούς κλιμάκια) αποζημίωση για την Αντίσταση που αντιμετώπισαν ως κατακτητές και εισβολείς στην Ελλάδα και αλλού.
Αντίστοιχα, αποδοκιμάζεται η βία δήθεν ‘από όπου και αν προέρχεται’ εκτός όταν προέρχεται από τα απαγορευμένα από το Διεθνές Δίκαιο χημικά των ΜΑΤ, τα κλόμπ και τις πλαστικές σφαίρες εναντίον διαδηλωτών τους οποίους κατακρίνουν εάν τολμήσουν να αμυνθούν ή έστω να προστατευθούν, κ.ο.κ.
Είναι όμως πραγματικά σύμφωνα με το Διεθνές και εγχώριο Δίκαιο καταδικαστέα η βία από όπου και αν προέρχεται όπως κηρύσσουν οι υποκριτές καθεστωτικοί για να συνεχίζουν να εξασφαλίζουν μια τακτική υπεροχή επί αυτών στους οποίους επιβάλλουν το παράνομο τους καθεστώς (σε αυτή την περίπτωση τον χειμαζόμενο Ελληνικό Λαό);
Η απάντηση είναι Όχι!
Σύμφωνα με το άρθρο 22 του Ποινικού Κώδικα όποιος βρίσκεται σε κατάσταση άμυνας (δηλαδή για προστασία του εαυτού του ή άλλου ατόμου) και μεταχειρίζεται βία (δηλαδή προσβολή του επιτιθέμενου) ο νόμος θεωρεί ότι είναι ΑΝΑΓΚΑΙΑ αυτή η βία και ως εκ τούτου δεν διώκεται. Επιπλέον, κατά τα άρθρο 25 του Ποινικού Κώδικα κάθε δράση για αποτροπή της βλάβης που προκαλείται και θέτει σε κατάσταση ανάγκης ένα άτομο θεωρείται ΔΙΚΑΙΑ, και αυτό συμπεριλαμβάνει τον εαυτό του, συμπολίτες, την περιουσία του και την περιουσία των συμπολιτών του.
Άρα, ο Νόμος, σε πείσμα όλων των προπαγανδιστών και γκεμπελιστών όχι μόνο δεν καταδικάζει την βία από όπου και αν προέρχεται αλλά και την προβλέπει ως αντίβαρο σε όσους επιτίθενται άδικα, καταχρηστικά, αντισυνταγματικά και ενάντια στα Ανθρώπινα Δικαιώματα και παράνομα όπως σε αυτή την περίπτωση γίνεται μαζικά και πρόδηλα στην Ελλάδα από επίορκους κυβερνητικούς και απατεώνες οπορτουνίστες υπεράνω του νόμου εγκληματίες που παραβιάζουν κάθε νόμο και κάθε νομιμότητα για να εκτελέσουν την μαζική αρπαγή Δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων.
Και εφ’ όσον συζητάμε τα περί Δικαίας βίας ας δούμε τί έχει να πει ο Ποινικός Κώδικας για την βία την τόσο καταχρηστικά και αντιανθρωπιστική που δήθεν μεταχειρίζονται κατ’ αντίδραση τα ΜΑΤ και οι άλλες δυνάμεις καταστολής δήθεν ‘φοβούμενα’ για την ζωή τους: σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ. 2, δεν δικαιούται να χρησιμοποιήσει βία που να βλάψει τον επιτιθέμενο όποιος έχει καθήκον να εκτεθεί τον απειλούμενο κίνδυνο (είναι δηλαδή μέρος της δουλειάς του) και δεν καλύπτεται από επίκληση φόβου ή ταραχής που προκλήθηκε από την επίθεση, κάτι που αναγνωρίζεται στο άρθρο 23 ΠΚ σε κάθε άλλον.
Άρα λοιπόν η βία δεν καταδικάζεται από όπου και αν προέρχεται, αλλά καταδικάζεται όταν προέρχεται από επιτιθέμενους που παρανόμως, κατ’ επιβολήν και ενάντια στους Συνταγματικούς Νόμους, τα Υπερ-Συνταγματικά Ανθρώπινα Δικαιώματα και ενάντια στην αντικειμενική φυσική, πνευματική και ψυχική επιβίωση του Ανθρώπου μιας περιοχής/κράτους την μεταχειρίζονται για προσπορισμό ιδίου κέρδους ή κέρδους υπέρ τρίτου.
Συνεπώς, καταδικάζουμε κάθε βία που προέρχεται από το Μνημονιακό Καθεστώς, τις επισήμως και ουσιαστικά δεδηλωμένα υποταγμένες στο Μνημονιακό Καθεστώς κυβερνήσεις, ομάδες, τάγματα ασφαλείας και προπαγανδιστές.
Συνεπώς, θεωρούμε δίκαια και μέσο επιβίωσης κάθε βία που προέρχεται από ανάγκη άμυνας και προστασίας της Ελλάδας και του Ελληνικού Λαού ενάντια στο Μνημονιακό αυτό Καθεστώς όπως Νόμος ήδη ορίζει χωρίς περιθώρια ερμηνείας.