Αυτό το άρθρο δεν ασχολείται με τον covid-19 από την άποψη της ιατρικής ή της βιολογίας. Ασχολείται αποκλειστικά με την πολιτική διαχείριση μιας κρίσης επιπέδου φυσικής καταστροφής, της αλήθειας, της επιστήμης και του κέρδους.
Ο covid-19 χτύπησε μια εποχή όπου η εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις παγκοσμίως ήταν στο ναδίρ μετά από την μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση των 2008 & 2010. Οι Λαοί ήδη ζούσαν εδώ και μια 10ετία υπό την απειλή της απάνθρωπης λιτότητας και τον συνεχή αποστέρηση τους από Δικαιώματα, Ελευθερίες και πρόσβαση σε κρατικές υποδομές/παροχές. Ταυτόχρονα οι Λαοί παρακολουθούσαν τον πλούτο τους να συσσωρεύεται στα χέρια των ολίγων με την πρωτοβουλία και προστασία των κυβερνήσεων.
Οι κυβερνήσεις δηλαδή επέλεξαν αυτό τον δρόμο που οι ίδιες είχαν προετοιμάσει αντί να αποδώσουν τις ευθύνες εκεί που πραγματικά υπήρχαν για την οικονομική κρίση (δηλαδή στους ολίγους υμετέρους) και να προστατεύσουν ουσιαστικά το Δημόσιο συμφέρον που ταυτίζεται με τους Λαούς στην καθολικότητα τους.
Όταν λοιπόν χτύπησε η πανδημία του covid-19 οι κυβερνήσεις αυτές κλήθηκαν να την διαχειριστούν. Η διαχείριση αυτή απαιτούσε την δραστική αλλαγή της καθημερινότητας με άμεσο πάγωμα της κοινωνίας και της κοινωνικής ζωής. Κυριότερα όμως έπρεπε η κρατική μηχανή να αναλάβει τον πραγματικό της ρόλο (αυτόν της προστασίας, αρωγής και στήριξης όλων ανεξαιρέτως των Πολιτών) αντί τον ρόλο του εκμεταλλευτή των πολλών υπέρ των ολίγων.
Στην πρώτη φάση της πανδημίας, επειδή οι ειδικοί επί της ιατρικής και επί της επιδημιολογίας το συνέστησαν, οι Λαοί υπάκουσαν και συνεργάστηκαν σε όλα τα μέτρα των κυβερνήσεων σε συντριπτική πλειοψηφία. Αυτό συνέβη όχι επειδή υπήρχε εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις αλλά γιατί υπήρχε εμπιστοσύνη στους ιατρούς και φόβος του ιού.
Όλο αυτό όμως άρχιζε να κοστίζει πολύ χρήμα που συνήθως πήγαινε στους ολίγους και όχι στους Λαούς για τους οποίους τύποις προορίζεται αλλά σπανίως φτάνει. Άρχισαν λοιπόν και οι πιέσεις για το άτακτο άνοιγμα της οικονομίας το καλοκαίρι του 2020 πριν την καθολική εξαφάνιση του ιού, ιδίως στον τομέα του τουρισμού.
Επειδή όμως η πανδημία δεν ήταν πολιτικό ή κοινωνικό πρόβλημα αλλά φυσικό /υγειονομικό πρόβλημα, οι κυβερνήσεις χρειαζόταν υποστηρικτικό και προτρεπτικό αφήγημα από τους ειδικούς για να ανοίξουν σύνορα και αγορές.
Όταν λοιπόν μετά από ένα άτσαλο, απροετοίμαστο, γεμάτο φάσεις και αντιφάσεις, παράλογο, αλλοπρόσαλλο και σπασμωδικό άνοιγμα της οικονομίας όπου δεν μπορούσε να γίνει συνεπής εφαρμογή έστω και απλών υγειονομικών κανόνων (π.χ. πού πότε και γιατί να χρησιμοποιείται η μάσκα και από ποιους, που, πώς, από και σε ποιους κολλάει ο covid-19, κλπ) ήρθε όπως και ήταν λογικό και μαθηματικά σίγουρο το δεύτερο και δριμύτερο κύμα του covid-19, η εμπιστοσύνη των Πολιτών στους ειδικούς κατέρρευσε.
Από την στιγμή που συνέβη αυτό το παιχνίδι της σωστής διαχείρισης της πανδημίας χάθηκε ολοκληρωτικά. Για αυτό ήρθε μετά το 2ο και 3ο κύμα και όσο γράφονται αυτές οι γραμμές ξεκινάει το 4ο, μαζί με τις μεταλλάξεις.
Από την στιγμή που η εμπιστοσύνη στους ειδικούς και την επιστήμη χάθηκε και στον τομέα της ιατρικής δικαιολογημένα από τους χειρισμούς κυβέρνησης και υμετέρων, άνοιξε χώρος για κάθε λογής σκοταδισμό: από θεωρίες συνομωσίας και άνδρωση του μέχρι τώρα περιθωριακού καθολικά αντιεμβολιαστικού κινήματος έως τον κοινωνικό αυτοματισμό που γεννάει τις φασιστικές συμπεριφορές μέσα στον Λαό και που οι κυβερνήσεις καλλιεργούν.
Σκοταδισμός επίσης άνοιξε στον πολιτικό και πολιτειακό τομέα με την οπισθοδρόμηση των κοινωνιών από τις οποίες αυθαίρετα άρονται από τις κυβερνήσεις κατοχυρωμένα Ανθρώπινα Δικαιώματα με ασυνάρτητο τρόπο. Ουσιαστικά δηλαδή τα πολιτεύματα μεταλλάσσονται όπως και ο ιός σε όλο και πιο αυταρχικά, αντιδημοκρατικά, αντιανθρωπιστικά, αντιεπιστημονικά και ναζιστικά μορφώματα.
Ο φόβος δε και το άγχος της καθημερινής επιβίωσης σε όλα τα επίπεδα σπρώχνει μερίδα των πληθυσμών να αποδέχονται αυτό το σκοταδιστικό κυβερνητικό αυταρχισμό χωρίς να συνειδητοποιούν ότι τέτοιου είδους πρακτικές, πέρα από ότι αποδυναμώνουν τους ίδιους τους Λαούς, όταν έρχονται μένουν ως τακτικές για όλα τα πολιτικά/πολιτειακά θέματα παγιδεύοντας τον Λαό σε ένα φαύλο κύκλο.
Η σωστή διαχείριση της πανδημίας θα προϋπέθετε τα εξής κατωτέρω στο σωστό πλαίσιο:
- Παραδοχή ότι ο ιός είναι άγνωστος και άρα οι τακτικές θα αλλάζουν όπως έρχονται τα δεδομένα με πλήρη ενημέρωση, διαφάνεια και κατανόηση του Λαού
- Εκπαίδευση του κόσμου στο τί σημαίνει επιστημονική μέθοδος και τί υποχρεωτικά στάδια, πρακτικές, τομείς και κριτήρια έχει
- Κάθε προστατευτικό μέτρο να εφαρμόζεται καθολικά και με συνοχή παντού και όχι αλά καρτ/όπως βολεύει οικονομικά συμφέροντα υμετέρων (π.χ. ο μη συνωστισμός σε εσωτερικούς χώρους να ισχύει και για ΜΜΜ, εργοστάσια, κλπ)
- Κάθε προστατευτικό μέτρο να εφαρμόζεται καθολικά σε όλους ανεξαιρέτως κύρους και οικονομικής, πολιτικής ή κοινωνικής δύναμης (δηλαδή να μην μπορεί ο κάθε επώνυμος ή αξιωματούχος, π.χ. πρωθυπουργός, να μην υπακούσει ανεξέλεγκτα και ατιμωρητί στα μέτρα που ισχύουν για όλους)
- Να μην αλλάζουν, αλλοιώνονται, στρεβλώνονται, αποκρύπτονται τα επιστημονικά δεδομένα υπέρ σκοπιμοτήτων κυβέρνησης και υμετέρων (π.χ. επιστημονική ‘εξήγηση’ γιατί δήθεν δεν κολλάει στα ΜΜΜ ενώ κολλάει, ή σε πιο επίπεδο κολλάει & μολύνει ο εμβολιασμένος σε σχέση με αυτό του ανεμβολίαστου που δήθεν είναι διαφορετικό ενώ δεν είναι για την δημόσια υγεία)
- Να μην εξαναγκάζονται σε ρίσκο τους οι Πολίτες από τις αποφάσεις των κυβερνήσεων ενώ ταυτόχρονα οι ίδιες αυτές κυβερνήσεις θεσπίζουν μηδενικό ρίσκο για τους εαυτούς τους από αυτές (ακαταδίωκτο, ασυλίες, κλπ)
- Να μην αποκρύπτεται ενημέρωση που αφορά τους εαυτούς, τις επιλογές και ενέργειες τους από τους Πολίτες αλλά αντίθετα να γίνεται πλήρης παρουσίαση κινδύνου, κατάστασης, μεταβλητών και τυχόν ρίσκων ενώ οι κυβερνήσεις να αναλαμβάνουν την στήριξη σε κάθε επίπεδο των Πολιτών σε περίπτωση που το ρίσκο που πήραν δεν ευοδώσει (π.χ. ενημέρωση για στάδιο ανάπτυξης εμβολίων, τυχόν παρενεργειών που ακόμα διαπιστώνονται και μελετώνται, γιατί πρέπει να ληφθεί το ρίσκο, την αποζημίωση που η ανάληψη του απαιτεί ασχέτως αποτελέσματος καθότι είναι μέρος πειραματικού σταδίου και βεβαίως γενική στήριξη σε περίπτωση ατυχούς αποτελέσματος)
Μια τέτοια προσέγγιση και θα είχε ως αποτέλεσμα την περίφημη «πειθώ» συνεργασίας που εναγωνίως επιζητούν οι κυβερνήσεις και θα ερχόταν συνολικά πιο φτηνά σε κάθε κράτος, Λαό, Πολίτη και θα αντιμετώπιζε την πανδημία αποτελεσματικά αν όχι γρήγορα.
Δεν θα είχε όμως λόγο να αναπτύξει το κάθε κράτος εκτενέστατο σύστημα καταστολής, κοινωνικού αυτοματισμού, ολοκληρωτισμού, αυθαιρεσίας, ανακατατάξεων και ασυδοσίας (οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής).
Ούτε θα μπορούσε να δημιουργήσει τόσο τεράστιο φόβο και διάσπαση στον Λαό για τον ίδιο τον Λαό.