Ανακοινώθηκαν οι εισακτέοι ΑΕΙ 2021 και υπήρξαν υψηλότατα ποσοστά αποτυχίας: από 40% έως και 60% ή, σε ακραίες περιπτώσεις ακόμα και 100% για σχολές που είχαν μηδέν (0) εισακτέους.
Πέρα από το εξαιρετικά ανησυχητικό φαινόμενο όπου μαθητές που έφεραν μεγάλο αριθμό μορίων (που σημαίνει ότι έφεραν υψηλές βαθμολογίες στις πανελλαδικές εξετάσεις) κόπηκαν λόγω της νέας ΕΒΕ σε μαθήματα που δεν διδάσκονται επίσημα ή συστηματικά σε όλους στο σχολείο, τα ποσοστά αποτυχίας είναι απαράδεκτα για ένα εκπαιδευτικό σύστημα.
Σε ποιοτικά εκπαιδευτήρια ή σοβαρά εκπαιδευτικά συστήματα όταν το ποσοστό αποτυχίας υπερβαίνει το 30% (και σε πολλές περιπτώσεις μόλις το 20%), αυτό που κρίνεται ως είτε λάθος είτε προβληματικό δεν είναι οι μαθητές και οι ικανότητες τους αλλά το διαγώνισμα, οι εκπαιδευτικοί ή και κυρίως το σύστημα εκπαίδευσης, βαθμολογίας και κριτηρίων αξιολόγησης.
Αυτό συμβαίνει σε σοβαρά συστήματα όπου το ενδιαφέρον είναι η ποιοτική εκπαίδευση στο μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό το πληθυσμού. Εκεί γνωρίζουν ότι βάσει των κανόνων της κανονικής κατανομής (normal distribution) τα 2/3 ενός πληθυσμού θα έχουν παρόμοια συμπεριφορά με το 1/3 να έχει συμπεριφορά άνω και κάτω του μέσου όρου.
Συνεπώς, εάν τα 2/3 ενός πληθυσμού ή περίπου το 50% ενός πληθυσμού λειτουργεί με επιδόσεις κάτω του μετρίου που αναμένει το εκάστοτε διαγώνισμα ή εκπαιδευτικό σύστημα, κλπ, αυτό σημαίνει ότι αντανακλά την επίδοση του εκπαιδευτικού συστήματος είτε καθ’ ολοκληρίαν είτε σε συγκεκριμένες πτυχές του.
Αυτό ισχύει βεβαίως για τις συμβατικές ποιοτικές εκπαιδεύσεις μιας ιεραρχικά Πυραμιδικής κοινωνίας.
Στην πραγματικότητα υπάρχει η δυνατότητα να επιτυγχάνει κάθε μαθητική κοόρτη (κάθε ‘φουρνιά’ όπως λέμε στην καθομιλουμένη) 100% επιτυχία σε ακαδημαϊκές δοκιμασίες γνωσιακού επιπέδου.
Η προϋπόθεση για κάτι τέτοιο που φαντάζει ‘μαγικό /εξωπραγματικό’ για τους αδαείς και πραγματικά εκφοβιστικό για τους ταγούς της Πυραμιδικής κοινωνίας είναι απλή:
Οργάνωση και προετοιμασία του εκπαιδευόμενου με στόχο την πλήρη και επιτυχημένη αφομοίωση της διδασκομένης γνώσης/ύλης και όχι με στόχο την κατανομή των μαθητευομένων σε προκαθορισμένα ιεραρχικά κοινωνικά στρώματα.
Αυτού του είδους η οργάνωση και προετοιμασία ξεκινάει από την προσχολική ηλικία με δομημένη εισαγωγή σε επιστημονικές έννοιες και καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και της γνωστικής ικανότητας (βλέπε ευφυΐα) γενικά με διάφορα απλά, προσιτά αλλά ειδικά παιχνίδια και δραστηριότητες (κάτι που εξάλλου δεν είναι άγνωστό ως πρώϊμη προσέγγιση από την εποχή της Μοντεσσόρι, του Πιαζέτ, του Βιγκότσκυ και τόσων άλλων γιγάντων της μάθησης, της ευφυΐας και της εκπαιδευτικής και εξελικτικής ψυχολογίας).
Συνεχίζει με λίγα μαθήματα αλλά ζωτικά και εις βάθος και εκτάσει στο Δημοτικό ώστε τα παιδιά να μάθουν να χειρίζονται και να καταλαβαίνουν τις βασικές γλώσσες της Ανθρωπότητας: γλώσσα (δηλαδή λεξιλόγιο, γραμματικά, συντακτικό), μαθηματικά, φυσικής, χημείας, περιβάλλοντος, μουσική, τέχνη και κιναισθησία.
Συνεχίζει στο Γυμνάσιο με επίσημη εισαγωγή στις θετικές και κοινωνικές επιστήμες, στην εισαγωγή σε θέματα καθημερινότητας (δηλαδή στην πρακτική εφαρμογή των όσων μαθαίνουν στην καθημερινότητα τους) και στην εισαγωγή στην εξέλιξη και εξειδίκευση (δηλαδή ξένες γλώσσες, μουσικά όργανα, σύνθεση/έκφραση με αυτά, επιχειρηματολογία για πάσης φύσεως γραπτό λόγο, έρευνα, ιστορία σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο σε σχέση με οικιακή και περιβαλλοντική οικονομία, οικονομικά συστήματα, Δίκαιο και κοινωνιολογικά θέματα, κλπ).
Τέλος στο Λύκειο εισάγεται στην αφαιρετική επιστημονική, κοινωνική και φιλοσοφική σκέψη και τομέα. Όλα αυτά τα οποία για τα 11 προηγούμενα χρόνια (από το προνήπιο) έχει αφομοιώσει γνωστικά και βιωματικά ώστε να γίνουν κτήμα του τώρα στο Λύκειο μπαίνουν σε εντελώς αφαιρετικό και προ-πανεπιστημιακό επίπεδο το οποίο βεβαίως οφείλει να είναι και υποχρεωτικό για μια πραγματικά Δημοκρατική, Δίκαια και έξυπνη κοινωνία, Ίσων Πολιτών.
Με μία τέτοια δυναμική και δυνατή εκπαιδευτική προετοιμασία σε πραγματικά μαζικό επίπεδο χωρίς εξαιρέσεις θα είχαμε ουσιαστικά 100% επιτυχία εισακτέων αλλά επίσης θα είχαμε και πολύ καλύτερο σχολικό, επαγγελματικό προσανατολισμό και επιτυχείς επαγγελματίες σε μια ανθούσα και ακμάζουσα κοινωνία πραγματικών αρίστων.
Αυτό γίνεται όχι απλά άμεσα αλλά στην κυριολεξία χθές (‘yesterday’ όπως λέμε και στην lingua franca της εποχής μας) εάν γίνουν οι απαραίτητες προσλήψεις εκπαιδευτικών που ανέκαθεν ήταν και είναι σε έλλειψη και κενότητα θέσεων, αντικατάσταση του κυβερνητικού προσωπικού σε ΥΠΕΠΘ και εξαρτημένων οργάνων με ανεξάρτητα άτομα γνώστες των ανωτέρω αντικειμένων, σαφείς στόχους πλήρους εκπαίδευσης των Πολιτών στους οποίους είναι πραγματικά (και όχι πολιτικά/τυχοδιωκτικά/προσχηματικά) αφιερωμένοι και αναφανδόν αλλαγή του εκπαιδευτικού προγράμματος (curriculum).
Γιατί αυτό δεν υπάρχει σήμερα:
- Διότι θα μείωνε σημαντικότατα τις καλλιεργούμενες μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος κοινωνικές/ταξικές διαφορές ακόμα και στην υπάρχουσα Πυραμιδική δομή κοινωνίας που έχουμε
- Διότι θα εξαφάνιζε το brain drain με όλες τις συνέπειες και συνεπαγωγές του σε όλα τα επίπεδα
- Διότι θα εξαφάνιζε την δυνατότητα προώθησης ατόμων που πατεντάρονται ποικιλοτρόπως από το υπάρχον Πυραμιδικά νεποτιστικό σύστημα και θα επέτρεπε την γενίκευση της αξιοκρατικής ανέλιξης όλων των ατόμων.