Έχω την τύχη και την ατυχία να είμαι επώνυμη: επώνυμη στην λίστα των θυμάτων του Πολυτεχνείου 1973 γιατί ο πατέρας μου Γεώργιος Α. Γεριτσίδης είναι στην επίσημη λίστα των δολοφονημένων από το καθεστώς της Χούντας των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967.
Τύχη γιατί το όνομα του πατέρα μου δεν ξεχνιέται, και μαζί με αυτό δεν ξεχνιέται και το έγκλημα εις βάρος του και εις βάρος των Ελλήνων και της Ελλάδας.
Ατυχία γιατί αυτό το ίδιο όνομα με κατατρέχει μια ζωή: από τους ασφαλίτες που με ακολουθούσαν και παρακολουθούσαν χρόνια από τότε, από την εποχή της Χούντας φοβούμενοι πού και πότε θα μιλήσει ή ποιόν θα συναναστραφεί η ορφανή ανήλικη κοπελίτσα έως την βυσσοδομία του παρακρατικού, ακροδεξιού και ξενόφερτου φασιστικού καθεστώτος που εκφραζόταν μέσα από κομματικές γραμμές της ‘μεταπολίτευσης’, και του Μνημονίου. Με κατατρέχει με την μαύρη προπαγάνδα και το ψέμα. Το πολύ και ασύστολο ψέμα.
Ψέμα απέραντο, ξεδιάντροπο πάνω σε νεκρούς, χαροκαμένους, τραυματισμένους, βασανισμένους, καταδιωκόμενους, μισερωμένους, κρατικά επινοημένο, ενορχηστρωμένο και σερβιρισμένο όπως το βίωσα μέσα από την περίπτωση του πατέρα μου.
Ψέμα από στημένους αόρατους, ανώνυμους και ανεύθυνους (ποινικά): ‘Μάρτυρες’ που δήθεν ήταν αυτόπτες αλλά οι φημολογίες περί των ατεκμηρίωτων ‘λεγομένων’ τους ελήφθησαν παρανόμως ως σοβαρά από την ‘ανακριτική και δικαστική’ έρευνα καθιστώντας την αναξιόπιστη, αίολη και άκυρη νομικά και ηθικά.
Ψέμα που παρουσιάστηκε και στην δίκη του Πολυτεχνείου. Ψέμα που τεχνηέντως είχε υποβληθεί στα θύματα που τα έβαζαν να καταθέσουν ό,τι τους είχε παρουσιαστεί και από τον ίδιο τον Τσεβά (όπως στην δική μου περίπτωση που εκμεταλλεύτηκε πλήρως την τραυματική μου κατάσταση και το νεαρό της ηλικίας μου).
Στιγμιότυπο από την κατάθεση της Όλγας Γεριτσίδου στην Δίκη του Πολυτεχνειου
Ψέμα γεμάτο υπονομευτικές επιθέσεις στα ίδια τα θύματα/νεκρούς, στηριγμένο στην παραπληροφόρηση από εγκάθετους και αρχές.
Ψέμα που στάθηκε στις πιέσεις, απειλές και ουσιαστική φίμωση/εξαφάνιση των πραγματικών αυτήκοων και αυτοπτών μαρτύρων που με τα στοιχεία και τις μαρτυρίες τους απειλούσαν το παρακράτος.
Ψέμα που κάλυψε το έγκλημα του Χουντικού παρακράτους σε όλα τα επίπεδα με την επιβολή μιας εικονικής πραγματικότητας.
Ψέμα προσβολή στην ίδια την επιστήμη: ψέμα που παρουσίαζε πορίσματα γελοία για τους γνώστες, στρατιωτικούς-δικαστικούς-επιστήμονες. Πορίσματα που περνούσαν ανεξέταστα στο χειραγωγούμενο και υπό τραυματική κατάσταση κοινό που ούτως ή άλλως δεν είχε υποχρέωση να έχει τεχνικές γνώσεις και προφανώς εμπιστευόταν τους ‘ειδικούς’ του επίσημου κράτους.
Πορίσματα (όπως νεκροψίες) που παρουσιάστηκαν περιστασιακά και προσωρινά με παράνομους τρόπους από επίσημους κρατικούς λειτουργούς και μετά εξαφανίστηκαν και δεν υπάρχουν πουθενά.
Πορίσματα με περίεργες ημερομηνίες που τα ακυρώνουν.
Πορίσματα χωρίς υπογραφές.
Πορίσματα στηριγμένα σε φημολογίες που καμία σχέση δεν έχουν με αστυνομική και με δικαστική/ανακριτική ερευνητική διαδικασία.Πορίσματα και αποφάσεις ανακριτών, εισαγγελέων εδρών που αυτοαναιρούνται, καταρρίπτονται και ακυρώνονται καθώς δεν μπορούν να σταθούν σε σοβαρή αντικειμενική νομική εξέταση.
Πορίσματα που έχτισε και επέβαλε και εκ των έσω στο περιβάλλον των θυμάτων το παρακράτος με άλλα ψέματα που μετέφεραν από άτομα ‘του κύκλου’ και ακόμα και της ίδιας της ‘οικογένειας’ (όπως συνέβη στην δική μου περίπτωση).
Πορίσματα, αποφάσεις και επίσημες θέσεις που φρόντισαν να επιβάλλουν τον μύθο του παρακράτους για την δολοφονία του πατέρα μου αλλά και όλων των άλλων γνωστών και αγνώστων νεκρών του Πολυτεχνείου για δεκαετίες.
Μέχρι που στην δική μου την περίπτωση μίλησε ο ίδιος ο νεκρός…
Και τότε δεκαετίες μετά δολοφονήθηκαν για δεύτερη φορά.
Και ήταν αυτός ο δεύτερος θάνατος τους από την δεύτερη δολοφονία: δολοφονία/εξαφάνιση ύπαρξης και δολοφονία χαρακτήρα.
Και σχεδιάστηκε αυτός ο δεύτερος θάνατος με παροξυσμική σχεδόν προσπάθεια εξαφάνισης του εγκλήματος του Πολυτεχνείου από την Ιστορία.
Βέβαια η πολιτική αυτή δεν είναι καινούργια ούτε και περιορίστηκε στο Πολυτεχνείο.
Την χρησιμοποιούν όλοι οι εγκληματίες του πολιτικοοικονομικού συστήματος που ακόμα διατηρούν στα χέρια τους την κρατική και οικονομική δύναμη.
Πολιτική που εφαρμόζεται σε ό,τι μπορεί να απειλήσει την πολιτικοοικονομική τους δύναμη: από την απόπειρα άρνησης του Ολοκαυτώματος, την απόπειρα άρνησης της Γενοκτονίας των Ποντίων, την απόπειρα αποχαρακτηρισμού της καταστροφής της Σμύρνης με ‘συνωστισμούς’, την εξαφάνιση της Εθνικής Αντίστασης που το Μεταπολεμικό ξενόφερτο καθεστώς ονόμαζε συλλήβδην «τρομοκράτες» και ζητούσε την φυλάκιση τους, και τόσα άλλα.
Πολιτική που ασκούσαν ανέκαθεν οι φασίστες, οι χουντικοί, οι ακροδεξιοί, οι ανθέλληνες και μισάνθρωποι που μονοπωλούν την κρατική εξουσία κατατρώγοντας και ακυρώνοντας το Ελληνικό Κράτος, την Ελληνική Εθνική και οικονομική Ανεξαρτησία.
Πολιτική παραχάραξης της Ιστορίας με στόχο να αποκρύψουν τα εγκλήματα τους και να συνεχίσουν να διατηρούν, να νέμονται και να απολαμβάνουν τα αρπαγμένα λάφυρα τους ανεμπόδιστοι και ατιμώρητοι.
Σηκώθηκε λοιπόν κύμα λάσπης ασύμμετρης ενάντια στο Πολυτεχνείο και το Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας που τελέστηκε τότε:
Οι νεκροί ‘εξαφανίστηκαν’ διότι δήθεν δεν υπήρξαν ποτέ και οι επιβιώσαντες πετάχτηκαν στο περιθώριο από τα εγκάθετα κομματόσκυλα και τους πράκτορες του παρακράτους που είχαν ‘φυτευτεί’ εκεί και για να καπηλευτούν το αίμα, τον πόνο και την δυστυχία.
Βυσσοδομία λοιπόν και για την γενιά του Πολυτεχνείου λες και αυτή η γενιά είχε διαφορά από την γενιά των ενδόξων του Ελληνοαλβανικού πολέμου.
Γενιά η οποία όμως έβγαλε και τους προδότες που ξέπλυναν τον Μέρτεν και έδωσαν άφεση σε όλους τους ναζί που αιματοκύλησαν, καταλήστευσαν, κατέστρεψαν και δίχασαν τον τόπο μας και τον Λαό μας.
Γενιά που έβγαλε τα καθάρματα που επικαλέστηκαν ‘αναπηρία’ για να μην πολεμήσουν στο Μέτωπο με όλο τον Λαό.
Γενιά που έβγαλε τα καθάρματα που αναίσχυντα έτρωγαν τρεις φασολάδες από τα κατοχικά συσσίτια στην καθισιά τους την εποχή του μεγάλου λιμού της με τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς θύματα της πείνας.
Γενιά που έβγαλε τα καθάρματα που όντας χορτάτα ενοχλούνταν από τις φωνές και το κλάμα των πεινασμένων που ξεψυχούσαν βογκώντας ότι πεινούσαν κάτω από τα παράθυρα τους και δεν τους άφηναν να κοιμηθούν και να χωνέψουν ανενόχλητα τις φασολάδες τους.
Αλλά ξεχνάμε ότι για δεκαετίες και αυτή η ένδοξη γενιά του Ελληνοαλβανικού πολέμου ήταν και επίσημα «ανεπρόκοπη και καταραμένη» καθώς με την ύπαρξη της έβαζε εμπόδιο στους προκομένους ριψάσπιδες ή μισέλληνες που ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους στο μέτωπο:
Ο Κασλάς, ο ήρωας της νικηφόρας αιματηρής μάχης στο 731 που νίκησε τον Μουσολίνι κατά κράτος, εστάλη εξορία Μεταπολεμικά και τον κατέστρεψαν κοινωνικά σε σημείο που όταν οι στρατιώτες του τον αναγνώριζαν στον δρόμο και έτρεχαν χαρούμενοι να τον χαιρετήσουν εκείνος προσποιούταν ότι δεν ήταν ο ίδιος γιατί ντρεπόταν το πώς είχε καταντήσει.
Ο Κασλάς φερόταν έτσι γιατί δεν κατάλαβε ή δεν είχε πλέον την ψυχική δύναμη και ενέργεια να καταγγείλει ότι ΤΟΝ είχαν καταντήσει έτσι οι συνεργάτες των Γερμανών, οι δωσίλογοι, οι ξενόφερτοι επιτετραμμένοι κυβερνητικοί και οικονομικοί ‘κατεστημένοι’ που μονοπώλησαν το κράτος.
Η γνωστή δηλαδή μεταχείριση την οποία έτυχαν και οι πραγματικοί ήρωες και αγωνιστές ακόμα και προ κτίσεως του νεοελληνικού κράτους:
Νικηταράς, Μαντώ Μαυρογένους, Κολοκοτρώνης, Ανδρούτσος, Μάρκος Μπότσαρης, Καραϊσκάκης και αμέτρητοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι Έλληνες που έφτιαξαν με το αίμα της ψυχής και του σώματος την Ελλάδα μας και δεν ήταν εγκάθετοι και προδότες.
Έλληνες γνωστοί και άγνωστοι που κακοποιήθηκαν σε όλα τα επίπεδα από τους Πήλιους Γούσηδες, τους εξωμότες και τους προσκυνημένους που μονοπωλούν τις θέσεις εξουσίας όπου εγκάθετα προσγειώθηκαν.
Στο Πολυτεχνείο λοιπόν δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Και πάλι οι ίδιοι εγκληματίες, οι ίδιοι δωσίλογοι, οι ίδιοι συνεργάτες, τα ίδια ουσιαστικά κόμματα εξουσίας και οι ίδιες επιτετραμμένες παρατάξεις που νέμονται το κράτος σε όλα τα επίπεδα εφάρμοσαν τις συνήθεις τακτικές τους:
Επιτίθενται, συκοφαντούν, αποδομούν την γενιά του Πολυτεχνείου με τα ίδια γελοία επιχειρήματα που έκαναν και για τις προηγούμενες γενιές μέχρι να την καταστρέψουν ώστε να μην είναι πλέον ζωντανή και άρα επικίνδυνη για το καθεστώς.
Μετά, όταν πλέον θα την έχουν δολοφονήσει, όταν θα τους είναι βολικό θα της ξεπλύνουν τις δάφνες από την λάσπη και θα την βάλουν και αυτή στο ίδιο ράφι με τις άλλες για να την χρησιμοποιούν κατά βούληση και συμφέρον στις προπαγανδιστικές τους φιέστες.
Εγώ λοιπόν, η Όλγα Γεριτσίδου, μέλος της γενιάς του Πολυτεχνείου, θύμα και αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας του όλου διαρκούς εγκλήματος, δηλώνω υπεύθυνα ότι είδα και μέρος των νεκρών του Πολυτεχνείου (όσους ήταν στο Ρυθμιστικό) και τους αμέτρητους σοβαρά τραυματίες που δεν μπορούσαν να κρυφτούν ή να πηδήξουν από τα παράθυρα για να ξεφύγουν από τους ασφαλίτες που τους περίμεναν στημένοι δίπλα στους στρατιώτες με τα προτεταμένα αυτόματα στο κτίριο, τον περιβάλλοντα χώρα και σε όλη την λεωφόρο Μεσογείων εκείνες τις νύχτες.
Είδα επίσης, βίωσα προσωπικά και καταμαρτυρώ όλες τις ενέργειες και διαδικασίες, συγκάλυψης, εξαφάνισης, διαστροφής και εκμετάλλευσης του εγκλήματος αυτού κατά της Ανθρωπότητας στο πρόσωπο του Ελληνικού Λαού εν καιρώ ειρήνης, καθώς και καθ’ ημών των θυμάτων που επιβιώσαμε.
