Στην συντριπτική πλειοψηφία όλων των κυβερνήσεων δυτικού τύπου (δηλαδή αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας) παρατηρείται το φαινόμενο της ταχείας φθοράς: δηλαδή, πολύ γρήγορα γίνονται λαομίσητες και ‘πέφτουν’ υπέρ του όποιου αντιπολιτευτικού κόμματος έχουν να ηγείται της αντικυβερνητικής κριτικής.
Επίσης, σε όλες αυτές τις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες ο ‘διάλογος’ κυβέρνησης – Λαού γίνεται με την γλώσσα της καταστολής: με ΜΑΤ, δακρυγόνα, χημικά, αύρες, κυβερνητική επιβολή σε ΜΜΕ και στοχοποίηση υπο-ομάδων στις οποίες μετακυλίεται κάθε φταίξιμο ή ευθύνη για κακώς κείμενα της κυβερνητικής πολιτικής /διαχείρισης.
Αυτό συμβαίνει απλά γιατί αντί να υπάρχει πραγματική Δημοκρατία (δηλαδή αποδοχή κυβερνητικών πράξεων από ικανότατη πραγματική πλειοψηφία του Λαού επειδή εκπορεύονται από την Βούληση και τις ανάγκες του Λαού), υπάρχει τυραννική επιβολή της βούλησης και των συμφερόντων μιας εξαιρετικά μικρής μειοψηφίας επί όλων των υπολοίπων.
Το φαινόμενο έχει ενταθεί την τελευταία 20ετία περίπου διότι η επιβολή πλέον έχει ξεπεράσει τα πλαίσια των ιδεολογικών τοποθετήσεων και συζητήσεων και όλο και παραβιάζει τον σκληρό πυρήνα της επιβίωσης για ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό της πλειοψηφίας των Πολιτών.
Στην Ελλάδα η δραστική μετατροπή όλων των κυβερνήσεων από ‘ελπιδοφόρες’ σε ‘εξαποδώ’ στην συνείδηση των Πολιτών σε χρόνο κάτω των 3 ετών και πολλές φορές εντός του έτους στο οποίο εξελέγησαν είναι νομοτέλεια. Όμως, το ίδιο φαινόμενο πλέον παρατηρείται και σε πολλές άλλες χώρες που παραδοσιακά δεν είχαν αντίστοιχα φαινόμενα, όπως π.χ. οι ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, κ. ά..
Ο λόγος είναι κοινός για όλες: η παρατεταμένη κοινωνική κρίση όπου οι λίγοι (το περίφημο 1%) κρατούν συντριπτικά μεγάλο ποσοστό του πλούτου της κοινωνίας, της πολιτικής δύναμης, της προσβασιμότητας στην πολιτική και θεσμική ζωή, της ανεξέλεγκτης αυθαιρεσίας και της ατιμωρησίας.
Οι κυβερνήσεις, δε, δρουν ως εκπρόσωποι αυτού του 1% και των lobby τους ολοένα και περισσότερο απροκάλυπτα. Επιστρατεύουν ή στηρίζονται από σκοταδιστικού /φασιστικού επιπέδου ΜΜΕ που ψεύδονται, στρεβλώνουν, αλλοιώνουν ή ακόμα και κατασκευάζουν εικονικά την πραγματικότητα. Χρησιμοποιούν θεωρίες συνωμοσίας ή προβοκατόρικες δικαιολογίες που καλλιεργούνται ως άλλοθι για κυβερνητικές πολιτικές. Καταλύουν τις Συνταγματικές προστασίες και εγγυήσεις που επιβάλλονται από τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δήθεν στο όνομα του ‘κοινού καλού/δημοσίου συμφέροντος’ ενώ εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά όπως βολεύει το 1%.
Συνεπώς, πολύ γρήγορα εξαντλούν την Λαϊκή ανοχή και καλή θέληση και μετατρέπονται από το ‘αντίδοτο’ για την προηγούμενη λαομίσητη κυβέρνηση ‘εξαποδώ’ σε όλο και χειρότερη έκφανση /version της.
Αυτό συμβαίνει διότι απλά όλες αυτές οι κυβερνήσεις βγαίνουν για να επιβληθούν στους πολλούς υπέρ των λίγων, κάτι που προκύπτει ακόμα και από τα εκλογικά ποσοστά τους: οι κάθε λογής καλπονοθευτικοί υπέρ των ολίγων νόμοι εξασφαλίζουν την μη εκπροσώπηση της πλειοψηφίας. Ο δε θεσμός της κυβερνησιμότητας/αυτοδυναμίας τους εξασφαλίζει ότι η αντιπολίτευση στο σύνολο της είναι εξ αρχής εξουδετερωμένη και ανήμπορη να ανακόψει την κατ’ ουσίαν λευκή επιταγή του απόλυτου μονάρχη που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις.
Για αυτό στις χώρες που υπάρχει η δυνατότητα των πρόωρων εκλογών, αυτές ή συμβαίνουν όλο και συχνότερα ή πλέον εκούσια ή ακούσια οι κυβερνήσεις αποκλείουν αυτή την δυνατότητα.
Όλα αυτά, είναι προϊόν της Πυραμιδικής διάταξης της κοινωνίας και της εξουσίας. Είναι κοινωνικός νόμος ότι σε μια ιεραρχικά Πυραμιδική διάταξη Δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει εκ φύσεως. Η Δημοκρατία απαιτεί ισότητα στο ποσοστό εξουσίας που φέρει και ή επηρεάζει κάθε μονάδα του συνόλου (δηλαδή κάθε Πολίτης). Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία η μονάδα του συνόλου (δηλαδή κάθε Πολίτης) δεν έχει ούτε εξουσία ούτε καν υπόσταση. Αυτά έχουν ‘περάσει’ στον φερόμενο ως αντιπρόσωπο – εκπρόσωπο ο οποίος ούτε ελέγχεται, ούτε λογοδοτεί, ούτε ανακαλείται από την Λαϊκή Βούληση σε περίπτωση που δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα αυτών που εξελέγη να εκπροσωπεί και στους οποίους δεν είναι ουσιαστικά προσβάσιμος.
Η μόνη λογοδοσία που δήθεν έχουν όλοι αυτοί οι ‘εκπρόσωποι’ ‘αντιπρόσωποι’ είναι οι επόμενες εκλογές. Αυτό όμως δεν είναι λογοδοσία διότι δεν επιφέρει υποχρέωση επανόρθωσης και αποζημίωσης για τα κακώς πεπραγμένα ή παραβίαση του συμβολαίου εκπροσώπησης με το οποίο εξελέγησαν (δηλαδή, του προεκλογικού τους προγράμματος) ή την απιστία τους.
Συμπεριφέρονται δηλαδή όπως και οι παλαιοί ευγενείς/άρχοντες/μονάρχες και οι αυλές τους.
Αυτό σε καμμία περίπτωση δεν είναι Δημοκρατία.
Η πραγματική Δημοκρατία μπορεί να γίνει μόνο σε Ομοκεντροκυκλικού τύπου κοινωνικές διατάξεις, δηλαδή σε πραγματικά αταξικές κοινωνίες Ίσων και Ισότιμων Πολιτών.
Η πραγματική Δημοκρατία είναι μόνο η Άμεση Δημοκρατία: σε αυτήν όπου δεν χρειάζονται διαδηλώσεις για να εισακουσθεί ο Λαός γιατί ο Λαός είναι ήδη στην εξουσία και δεν χρειάζεται να αιτηθεί κάτι από τον εαυτό του.
Για αυτό ένα σύστημα όπως ο ΑΔΑ είναι όντως Δημοκρατικό με τον Λαό όντως συνεχώς στην εξουσία αυτοπροσώπως χωρίς την εκπροσώπηση κανενός υποσυνόλου (π.χ. κόμματος) ή ατόμου (π.χ. βουλευτή).